ایران رکورد دار جهان در کشتار کارگران در محیط های کار
شهلا دانشفر
قتل در محیط های کار بخاطر نا امنی محیط های کار، جنگی اعلام نشده و جنایتی در حال جریان در متن جامعه سرمایه داری علیه کارگران است که هر روزه بخاطر سودجویی مشتی سرمایه دار جنایتکار و دولتهای حامی آن در سطح جهان دارد قربانی میگیرد. 
تحت حاکمیت جمهوری اسلامی ناامنی محیط های کار خطری هر روزه است که زندگی و جان کارگران را تهدید میکند و ابعاد متفاوتی به خود گرفته و ایران رکورددار آن در سطح جهانست. 
آمار این جنایت هر ساله از سوی خود رژیم اسلامی انتشار می یابد. آمارهایی که اگر چه تمام ابعاد وحشتناک این جنایت هولناک را تماما بیان نمیکند و صرفا موارد گزارش شده را در بر میگیرد، اما تکاندهنده است.
٤ آپریل روز جهانی اعتراض علیه کشتار در محیط های کار است، روز اعتراض کارگران علیه شرایط برده وار کار سرمایه داری و قتل خاموش و هر روزه کارگران در محیط های ناایمن کاری بخاطر سودجویی های سرمایه داران در جهان سرمایه داری است. 
٤ آپریل فرصتی است که به این گوشه از جنایت سرمایه داری حاکم دست به اعتراض زنیم و با صدور بیانیه های اعتراضی مان کیفرخواست خود را به کل این بساط جنایت و توحش و بربریت اعلام کنیم.
بنا بر آمارها ی دولتی سالانه دهها هزار سانحه دلخراش در محیط‌های ناامن کار و در صدر آن در معادن در ایران روی میدهد. اینها فجایعی انسانی هستند که در جریان آن بسیاری جان خود را از دست میدهند، هزاران نفر به انواع بیماری‌های خطرناک مبتلا شده و تا آخر عمر درد میکشند و جمعیت بزرگی از کارگران نیز از کار افتاده شده و علاوه بر صدمات بدنی ای که می بینند، زندگی و معاششان به خطر می افتد. همچنین بخش دیگری از قربانیان این فجایع خانواده و بازماندگان کارگران قربانی شده در محیط های کار هستند که نه کارفرما و نه دولت خود را موظف به تامین آنها نمی بیند. درمورد کارگرانی هم که در جریان کار نقص عضو پیدا میکنند و یا توان کار کردن را از دست میدهند، آنچه که به عنوان بیمه تامین اجتماعی، بیمه بازنشستگی و یا خدمات درمانی به آنان تعلق میگیرد، تازه اگر هم شامل حالشان شود، به هیچوجه جوابگوی زندگی و معاش آنان نیست و کمکی به بازگرداندن سلامتی شان برای بازگشت به محیط کار و زندگی عادی نیست. بویژه همچنین بیش از ٩٠ درصد قراردادهای کاری به قراردادهای موقت و پیمانی تبدیل شده است. در نتیجه بخش بسیاری از کارگرانی که در محیط کار آسیب می بینند، از همین حداقل های بسیار نازلی که به آن تامین اجتماعی میگویند نیز محرومند. ضمن اینکه کارگران و کل جامعه از بهداشت و درمان رایگان محرومند.
طبق آمار جمهوری اسلامی در سال گذشته(سال ٩٦)، ۱۱۳۷ کارگر به خاطر ناایمنی محیط کار جانباختند و ۱۸ هزار و ۷۷۷ نفر صدمه جانی دیدند. یک نمونه فاجعه بار این کشتار در اردیبهشت ٩٦ در معدن زمستان یورت اتفاق افتاد. موارد تکاندهنده دیگر آن انفجار در کارخانه فولاد بویر احمد، در پتروشیمی ها و عسلویه و دیگر معادن بود. 
همه این جنایات و این خطرات در محیط‌های کار، محیطی که کارگر بخش اعظم زندگی اش را میگذراند، دارد روی میدهد و نفس زندگی کردن را برای کارگر مخاطره آمیز کرده است. محیطهای کار باید امن و از نظر سلامتی و بهداشتی استاندارد قابل قبولی داشته باشد. 
این آمار ها فقط رقم نیستند. در این آمارها سخن از جان و زندگی هزاران هزار انسان است که قربانیان محیط کارند و سال به سال رقم آن بالاتر میرود. کارگران در ایران مجرمان این جنایات را می شناسند و همواره بر آن اشاره کرده و خواستار محاکمه و پیگیری عاملین این جنایات شده اند. سرمایه داران سودجو و کل حاکمیت جمهوری اسلامی عاملین این قتل و جنایت آشکار در محیط های کار هستند.
تبدیل محیط‌های کار به قتل گاه کارگران بیش از هر چیز زیر پا گذاشته شدن اولیه‌ترین استانداردهای انسانی در جامعه را نشان میدهد. با ایجاد این وضعیت سرمایه داران و دولتشان در ایران دارند میگویند که ما در این کشور کاری کرده‌ایم که جان آدم ارزش ندارد. بطور مثال مواد خطرناک و سمی که بکارگیری آنها در کشورهای دیگر ممنوع شده است را به راحتی در کارخانه‌های ایران مورد استفاده قرار میدهند. 
این سطح از نا امنی و شرایط برده وار کار را بطور واقعی به یمن محروم كردن كارگران از پایه‌ای‌ترین حقوقشان چون حق تشکل، حق اعتصاب و آزادی های سیاسی پایه ای در جامعه به کارگران تحمیل کرده اند تا امکان حداکثر سودجوئی را بدست آورند. در واقع جمهوری اسلامی به کمک نیروی سرکوب و زندان و قانون و غیره، دست کارفرما را باز گذاشته است که جان کارگر را بگیرد، خون کارگر را بمکد و هر بلائی خواست سر کارگر بیاورد. و خود دولت و ارگانهای سرکوبش نیز بزرگترین کارفرما یان هستند.
در مقابل این شرایط برده وار و نا امن کار، کارگران ایستاده اند و هر روز قدرتمند تر و متعرض تر برای گرفتن حق و حقوقشان و برای داشتن یک زندگی بهتر به جلو گام بر میدارند. 
٤ آپریل مناسبتی است که در اعتراض به قتل خاموش کارگران در محیط های نا امن کار با خواستهای اعتراضی فوری و همین امروز مان به میدان آییم و صدای اعتراض کارگران معدن زمستان یورت، صدای اعتراض کارگران پالایشگاه ها، پتروشیمی ها و صدای اعتراض کارگران در تمامی محیط های نا امن کاری باشیم. صدای اعتراض خانواده هایی که عزیزانشان را از دست داده اند و همه قربانیان محیط های نا امن کار باشیم. 
بخش عظیمی از همه اتفاقاتی که در محیط‌های کار شاهدش هستیم و منجر به مرگ و صدمه زدن به سلامتی کارگر میشود، قابل اجتناب‌اند. یک محور مهم مبارزه کارگر در نظام سرمایه داری حول ایمنی محیط کار است. کارگر حق دارد برای ایمن‌تر کردن شرایط کارش دست به مبارزه بزند و خواستهایش را طلب کند. 

مطالبات زیر را به پرچم مبارزه خود علیه عدم ایمنی محیط های کار، جلوگیری از تبدیل شدن آنها به قتلگاه کارگران و جبران خسارت‌هایی که به کارگران وارد شده و به قربانیان آن تبدیل کنیم: 
١-ما خواستار تضمین ایمنی و بهداشت محیط کار و از بین بردن مخاطرات کار بدون در نظر گرفتن هر گونه منافع سودجویانه سرمایه داران و با استفاده از پیشرفته‌ترین تسهیلات و امکانات مورد استفاده در سطح جهان هستیم. از جمله محیط‌های كار باید از دستگاههای تهویه كافی، مراكز درمانی كشیك مجهز به آمبولانس و پرشك، امكانات بهداشتی حمام و دستشویی و غذاخوری با استاندارد بهداشتی بالا و غذای مناسب برخوردار باشند.
٢- ما خواستار نظارت و معاینه پزشکی منظم در برابر مخاطرات و بیماری‌های حرفه‌ای و ناشی از کار توسط مراجع پزشکی مستقل از کارفرما، به هزینه کارفرمایان و دولت هستیم.
٣- ما خواستار نظارت بر ایمنی محیط کار هستیم و این نظارت باید تماما زیر نظارت کارگران و تشکل‌ها و نمایندگان آنها باشد. این حق کارگران است که هیئتی از میان خود انتخاب کنند تا تمامی موارد ناامن و غیر بهداشتی را بررسی و اعلام کنند و با اولتیماتوم دادن به مقامات مسئول خواستار برطرف کردن تمامی موارد نقض ایمنی محیط های کار شوند.
٤- بکارگیری مواد سمی و خطرناكی كه جان كارگر را به خطر می‌اندازد و در كشورهای پیشرفته جهانی استفاده از آنها در تولید ممنوع اعلام شده است باید فورا متوقف گردد.
٥-اعتصاب و برگزاری مجمع عمومی، حق بی چون و چرای کارگران است و کارگران به مجرد احساس ناامنی در محیط کارشان باید بتوانند دست از کار بکشند، تا ناامنی برطرف شود.
کارگرانی که بخاطر عدم ایمنی کار دچار بیماری و یا از کار افتادگی شده‌اند، باید تامین داشته باشند و از جمله از حقوق زیر برخوردار باشند:
– ما خواهان بیمه کامل کارگران در مقابل صدمات و خسارات ناشی از کار، اعم از اینکه در محیط کار و یا خارج آن رخ دهد و بدون اینکه کارگر نیازی به اثبات قصور کارفرما و یا مدیریت داشته باشد، هستیم.
كارگران آسیب دیده در محیط كار باید با استاندارد بالای پزشكی تحت پوشش درمان رایگان قرار گیرند و در دوره درمان از حقوق كامل برخوردار باشند.
كارگرانی كه در محیط كار دچار بیماری شده‌اند باید از تسهیلاتی چون تغییر نوع كار و كاهش ساعت كار با پرداخت حقوق كامل برخوردار باشند و اخراج آنها باید اكیدا ممنوع باشد. این كارگران باید مادام كه بیمارند زیر پوشش این كمك‌ها و تسهیلات قرار داشته باشند.
کارگرانی که در نتیجه صدمات ناشی از کار توانایی کار کردن را از دست میدهند باید از حقوق کامل بازنشستگی کامل برخوردار شوند. همینطور باید خانواده کارگرانی که عضو خانواده خود را در محیط کار از دست میدهند، تحت پوشش تامین اجتماعی قرار گیرند و تامین باشند.
و بالاخره اینکه كارفرمایانی كه بخاطر سودجویی در مواردی كه سلامتی كارگر تهدید میشود، اقدامی نكنند، مجرمند و باید مورد پیگرد قرار گیرند. تخلف از برقراری ایمنی محیط كار و سرباز زدن از تامین امنیت كارگران یك جنایت است و باید جرم جنائی محسوب شود. به عبارت روشنترعاملین كشتار در كارخانجات کارفرمایان و دولت حامی آنها هستند و باید مورد پیگرد قرار گیرند.
مبارزه برای ایمنی محیط كار، یعنی مبارزه برای زنده ماندن و سلامت جانی كارگر، باید تلاش کنیم که همه این خواستها به موضوع بحث مجامع عمومی کارگری و گروههای اعتراضی ما در مدیای اجتماعی و به پرچم مبارزات کارگران تبدیل شود. با این خواستها به استقبال ٤ آپریل روز جهانی علیه کشتار کارگران بخاطر عدم ایمنی در محیط های کار برویم.
شهلا دانشفر