جدید ترین اطلاعیه ها

فراخوان بازنشستگان به تجمع سراسری در مقابل مجلس اسلامی

بازنشستگان برای پیگیری خواستهایشان برای ساعت ده صبح روز ٥ اسفند ماه فراخوان به تجمع داده اند. این تجمع در مقابل مجلس اسلامی در تهران برپا خواهد شد و فراخوان آن از سوی گروههای “اتحاد سراسری بازنشستگان ایران”،  “گروه ۱۹ اسفند”،  “گروه پیشکسوتان پیشتاز حق طلب”، “شورای بازنشستگان ایران” وجمعی از باز نشستگان تامین اجتماعی داده شده است. قبل از این معلمان بازنشسته همراه با معلمان شاغل در ٢٥ بهبمن در شهرهای ارومیه، اردبیل، شیراز، مشهد، مریوان، کرمانشاه و سنندج تجمع داشتند و در هجدهم بهمن نیز معلمان بازنشسته و شاغل در اصفهان تجمع کردند. یک شعار برجسته این اعتراضات علیه سرکوبگری های حکومت بوده است و بازنشستگان در تجمعاتشان با شعارهایی چون “شکنجه، مستند، دیگر اثر ندارد”، “توپ، تانک، مستند، دیگر اثر ندارد”، “زندانی سیاسی آزاد باید گردد”، “کارگر زندانی، معلم زندانی آزاد باید گردد” اعتراض خود را به بساط زندان و شکنجه اعلام کرده اند.

خواستهای بازنشستگان افزایش حقوقها به بالای خط فقر ٦ میلیونی، درمان رایگان برای همه، تحصیل رایگان برای تمام کودکان، رفع تبعیضها و پایان دادن به امنیتی کردن مبارزات است. یکی از تجمعات با شکوه بازنشستگان  در ١٤ دیماه برگزار شد که در آن جمعیتی حدود سه هزار نفر گرد آمدند و با شعارهای چون “حکومت سرمایه دار مفتخور نمیخوایم”، “حکومت سرکوب زندان شلاق نمیخوایم “، “حقوقهای نجومی فلاکت عمومی”، ” حکومت فقر دزد و چپاول نمیخواهیم” ، “کارگر، معلم، دانشجو، اتحاد، اتحاد” عزم خودرا برای مقابله با کل سیستم چپاول حاکم اعلام کردند. بازنشستگان با شعار “تا حق خود نگیریم، از پانمی نشینیم” بر پیگیری خواستهایشان تاکید دارند. حزب کمونیست کارگری بر حمایت وسیع همه مردم از خواستها و مبارزات بازنشستگان تاکید میکند.

پیش بسوی اعتصابات سراسری

حزب کمونیست کارگری ایران

٣٠ بهمن ۱۳٩۷، ١٩ فوریه ٢٠١٩

***

زنده باد هشت مارس روز جهانی زن! گسترده تر باد مبارزه علیه حجاب و تبعیض و زن ستیزی

گرامی باد چهل سال نبرد شورانگیز زنان علیه جمهوری اسلامی

جنبش رهایی زن از همان ابتدا قاطعانه علیه جمهورَی اسلامی ایستاد و اکنون نیز در  صف اول جنبش انقلابی مردم ایران علیه رژیم اسلامی و  برای آزادی و برابری قرار دارد. از تظاهرات علیه حجاب در ۸ مارس ۷۹ (۱۷ اسفند ۵۷) تا ایفای نقش پیشتاز در تظاهرات های ۸۸، از شرکت فعال زنان در خیزش انقلابی دی ماه ۹۶ تا  برچوب کردن حجاب -این رکن اقتدار و هویت رژیم اسلامی- توسط دختران خیابان انقلاب، و تا  نقش برجسته زنان در اعتصابات و تظاهرات های  اخیر کارگران و معلمان و بازنشستگان و دانشجویان و رانندگان کامیون و مالباختگان، همه و همه جلوه هایی از حضور قدرتمند زنان در مبارزه مردم ایران علیه جمهوری اسلامی و برای برپایی یک دنیای بهتر است. به هر عرصه زندگی و اعتراض اجتماعی که نگاه کنید، از محیط خانواده و مدرسه و دانشگاه  تا تشکیل سازمانهای مردم نهاد علیه مصائب اجتماعی تا حمایت از حیوانات و جنبش حفظ محیط زیست، از موسیقی و فیلم و ادبیات تا ورزش و فعالیت های علمی، از  نبرد هرروزه علیه حجاب در خیابانها تا مبارزه علیه جداسازی جنسیتی در دانشگاه و ورزشگاه، از اعتراض به  زندان و اعدام و شکنجه گرفته تا مقابله با  فرهنگ منحط مردسالار و ارتجاعی، در همه جا زنان در صف مقدم ایستاده اند. اکنون نه فقط جمهوری اسلامی و حجاب و زن ستیزی اش قدم به قدم به عقب رانده میشود بلکه شعار “آزادی زن، آزادی جامعه” که اول بار در تظاهرات ۸ مارس ۵۷ طرح شد به شعور سیاسی بخش های هرچه وسیعتری از جامعه تبدیل میشود. دیگر برهمه مشهود است “انقلابی که در ایران شکل میگیرد رنگی زنانه دارد”.

امسال ۸ مارس روز جهانی زن، برابر با ۱۷ اسفند ۹۷، فرصتی است  تا این چهل سال مبارزه قهرمانانه زنان علیه جمهوری اسلامی و نه به اسلام سیاسی را به اشکال گوناگون گرامی داشت؛ و از این فرصت استفاده کرد تا مبارزه برای رهایی جامعه  از شر  رژیم اسلامی و زن ستیز را گامی دیگر به جلو راند. ما همه مردم ایران را دعوت میکنیم تا روز جهانی زن را در اجتماعات و گردهمایی خود، در محیط کار و تحصیل، در خیابان و محله و در فضای مجازی و بیانیه ها و اعلامیه به گرمی جشن بگیرند و گرامی بدارند. این روزی است که باید حجاب ها را بر چوب کرد و زیر پا  کوبید، روزی است که قوانین و مقررات و فرهنگ زن ستیز و ضد بشری جمهوری اسلامی را به چالش کشید و به تحقیر و نابرابری و خشونت جنسیتی اعتراض کرد. این روزی است تا  اتحاد صفوف خود را  برای پایان دادن کامل به  حجاب و تبعیض و زن ستیزی و  برای سرنگونی جمهوری اسلامی و تحقق آزادی و برابری  تحکیم بخشیم. شکی نیست که هر پیشروی زنان ایران علیه جمهوری اسلامی و اسلام سیاسی دستاوردی برای تمام زنان جهان و بویژه در کشورهای اسلام زده است. جنبش رهایی زن در ایران بخش رادیکال و پیشتاز جنبش نوین رهایی زن در جهان است که علیه نابرابری و تبعیض و بردگی جنسی ای قدم علم کرده که امروز عملا توسط سرمایه داری و دولتهایش  تداوم می یابد.

حزب کمونیست کارگری فرا رسیدن ۸ مارس روز جهانی زن را به همه زنان ایران و جهان تبریک میگوید و  بازو در بازوی همه فعالین جنبش آزادی زن به استقبال این روز میرود و در  بزرگداشت هرچه با شکوهتر آن میکوشد.

زنده باد آزادی و برابری

آزادی زن، آزادی جامعه

سرنگون باد جمهوری اسلامی

زنده باد جمهوری سوسیالیستی!

حزب کمونیست کارگری ایران

۱۶ بهمن ۱۳۹۷، ۵ فوریه ۲۰۱۹

***

آزادی کارگران زندانی با تعرض به کل ماشین سرکوب حکومت ممکن است

دستگیری جعفر عظیم زاده و پروین محمدی، دبیر و عضو هیات مدیره اتحادیه آزاد کارگران و دو چهره سرشناس جنبش کارگری، تعرض تازه رژیم به جنبش کارگری است. تعرضی که از سر ضعف و درماندگی صورت میگیرد بچالش کشیده شدن دستگاه شکنجه و سرکوب حکومت بوسیله اسماعیل بخشی و سپیده قلیان که به یک موج اعتراضی وسیع دامن زد، و بدنبال آن “مستند سازی” زبونانه حکومت که با شعار “توپ، تانک، مستند دیگر اثر ندارد” از جانب بازنشستگان و معلمان پاسخ گرفت، جنبش کارگری را در راس جنبش اعتراضی علیه سرکوب و شکنجه و رو در روی رژیم قرار داده است. دستگیریهای اخیر نوعی دفاع از خود رژیم و تقلای زبونانه ای است که از پیش جامعه اعلام کرده است “دیگر اثر ندارد”.

بازداشت و زندان و شکنجه و پرونده سازیهای امنیتی علیه کارگران و معلمان و دانشجویان و فعالین جنبشهای حق طلبانه شیوه همیشگی جمهوری اسلامی بوده است. بعد از خیزش دیماه همانطور که انتظار میرفت سرکوبگری حکومت نیز شدت گرفت (عفو بین الملل آمار بازداشت شدگان در سال گذشته را بیش از ٧ هزار نفراعلام کرده است). این بخشی از تلاش حکومت برای مهار کردن طوفانی است که از دیماه آغاز شده و دستگیریهای جاری که از فعالین جنبش کارگری فراتر میرود نیز جزئی از همین تلاش است. اما شرایط امروز با حتی ۶ ماه قبل کاملا متفاوت است. کیفر خواست بخشی و سپیده قلیان علیه شکنجه و بمصاف طلبیدن دژخیمان حاکم با دعوت آنان به مناظره تلویزیونی و خواست علنی کردن دادگاه ها جنبش گسترده ای را کلید زد که صحنه نبرد را به نفع کارگران و توده مردم تغییر داده است. قربانیان شکنجه و محکومین در بیدادگاههای حکومتی دیگر قربانیان خاموش دستگاه سرکوب اسلامی نیستند. افشاگری و دادخواهی میکنند و سیستم قضائی جمهوری اسلامی را بچالش میکشند. وکلا، نویسندگان، چهره ها و فعالین جنبشهای اجتماعی علیه شکنجه و اعترافگیری اجباری و بیدادگاههای حکومتی بیانیه میدهند و طومار امضا میکنند و در برابر حکومت شکنجه و اعدام قد علم میکنند.

جمهوری اسلامی از روز اول بقدرت رسیدش با اتکا به زندان و شکنجه و اعدام و سرکوب معترضین و مخالفان خود توانسته است به بقای خود ادمه بدهد. امروز بیش از هر زمان دیگر ٰرژیم به ماشین سرکوب متکی است. میتوان گفت این تنها بخشی از حکومت است که در دل بحران همه جانبه ای که گریبان حکومت را گرفته هنوز کار میکند، و دقیقا چون از نظر اقتصادی اجتماعی فرهنگی و حتی سیاستهای منطقه ای جمهوری اسلامی به بن بست و آخر خط رسیده، نقشی برجسته تر و تعیین کننده تر از هر زمان دیگر یافته است. این آخرین تیر ترکش و آخرین سنگر یک نظام از کار افتاده است و جنبش علیه زندان و شکنجه دقیقا همین آخرین سنگر را نشانه گرفته است.

نقطه قوت جنبش جاری علیه سرکوبگری حکومت اینست که مهر طبقه کارگر و کمونیستها را برخود دارد. این حرکتی رادیکال و ریشه ای علیه ماشین سرکوب حکومت مفتخوران سرمایه دار و بساط دزد سالاری اسلامی است. این جنبشی علیه بازداشت و شکنجه و پرونده سازیهای امنیتی برای معترضین به نپرداختن دستمزدها و فساد و چپاول حاکم به کارخانه ها و مراکز تولیدی و حقوقهای نجومی و فلاکت عمومی است. همانطور که خیزش دیماه اصلاح طلبان و استحاله چیها را به کنار زد، جنبش رادیکال جاری نیز پایان ماجرای شکوائیه های نیم بند علیه “اعدامهای علنی” و “باز نبودن فضای سیاسی” و شکایت از “تندروی و خودسری زندانبانها” را اعلام کرد. این نبردی علیه کل ماشین سرکوب سرمایه دارن مفتخور است که تحت نام “امنیت ملی” از امنیت آیت الله های میلیاردر و سرمایه داران مفتخور اسلام پناه دفاع میکند. این اولین بار نیست که کارگران با چنین پرچمی به میدان می آیند. دو سال قبل در روز جهانی کارگر دو رهبر کارگری، جعفر عظیم زاده و اسماعیل عبدی در بیانیه ای از زندان اعلام کردند:

“ما میدانیم و بر این امر اذعان داریم که با فعالیتهایمان امنیت و آسایش کسانی را که بر بستر قانون شکنی و تحمیل فقر و فلاکت بر کارگران و معلمان سالیان سال دست به غارتگری زده اند به خطر انداخته ایم و با اصرار بر تحقق خواستهای بر حق مان تداوم منافع چپاولگرانه ی آنان را به چالش کشیده ایم. اما آنان با نشاندن منافع و امنیت خود به جای امنیت ملی کشور و بر این بستر با هدف واداشتن کارگران و معلمان معترض برای تمکین به وضعیت فلاکتبار موجود، ما و دیگر فعالین کارگری و معلمان را به بند کشیده اند.“

امروز این پیشگامی جنبش کارگری در مقابله با پرونده سازیهای امنیتی و علیه “امنیت چپاولگران” حاکم به حرکت اجتماعی وسیع و رو به گسترشی بدل شده است. حرکتی که دست به ریشه میبرد و کل ماشین سرکوب دولت اسلامی سرمایه را بچالش میکشد و دقیقا به همین دلیل گسترده تر و توده ای تر میشود.

جنبش جاری نام کمونیسم و حزب کمونیست کارگری را نیز بر سر زبانها انداخته است. برای پیشروان و فعالین و رهبران جنبش کارگری که اکثر آنان خود کمونیست و سوسیالیست هستند، حضور و فعالیت نیروها و احزاب کمونیست در اعترضات و اعتصابات کارگران امر تازه ای نیست. آنچه تازه است اعتراف حکومت به این امر است. مطرح شدن نام کمونیستها و حزب کمونیست کارگری به عنوان حزب “گسترش اعتراضات” و “کمونیسم نو” از جانب مقامات اعتراف ناخواسته حکومتی ها به نقش و اعتبار کمونیستها در جنبش کارگری و در کل جامعه است. این تحول مقابله کمونیستها با جمهوری اسلامی را به امری علنی و رودررو تبدیل میکند و در همه عرصه ها بویژه در جنبش علیه ماشین سرکوب حکومت وظایف خطیری را در مقابل ما قرار میدهد. در این نبرد اولین و عاجل ترین امر و هدف ما آزادی بی قید و شرط اسماعیل بخشی و سپیده قلیان و جعفرعظیم زاده و پروین محمدی و اسماعیل عبدی و کلیه کارگران زندانی و زندانیان سیاسی است. اما این امر را باید بر متن یک جنبش گسترده و تعرضی علیه پرونده سازیهای امنیتی، علیه شکنجه و تجاوز در زندانها، علیه اعترافگیری اجباری، علیه روند بازجوئی ومحاکمات، علیه بیدادگاههای حکومتی، وعلیه قصاص و کل سیستم قضائی اسلامی به پیش برد. آزادی عزیزان زندانی نیز بر متن تعرض به کل سیستم و ماشین سرکوب جمهوری اسلامی امکان پذیر است.

جنبشی که با کیفرخواست بخشی آغاز شد میتواند و باید ماشین سرکوب حکومت را تضعیف و فلج کند و به این اعتبار راه گسترش و پیشروی جنبش کارگری و جنبشهای اعتراضی در همه عرصه ها را هموار نماید. ما بعنوان “حزب گسترش اعتراضات” تمام توان و امکانات خود را در این مبارزه به کار خواهیم گرفت.

حمید تقوائی

٣٠ ژانویه ١٩

آرشیو اطلاعیه های حزب